என் குரு

பின்னு,
கருஞ்சிலந்தி,
நீ பின்னு...

முன்னும் பின்னும்
ஊறுநீர் அள்ளி உமிழ்ந்து
எண்ணத்தில் வலையன்று
இழுத்திழுத் தியைந் தின்னும்
பின்னு
பெருஞ்சிலந்தி
பின்னும் பின்னு
நீ.

உன்னை இருத்திக்கொள்
உள்மையத்துடிப்பென்று.

உன் செயல்,
கசியப யோகம்;
உன் திரள் வலை,
எழு கறையான் புற்று.
பொறி உணர் வட்டம்,
முழு வலையினுள் ஒடுக்கம்.

வெளிப்புவிச் செயல் விடுத்து,
பற்றுக நீ,
உன்னைப் பற்றிக்கொண்டதை;
மெல்லத்தின்னு
நின்னைச் சேர்ந்ததை;
மேலும் மோனத்திரு,
முட்கால் முனிவ,
முக்காலத்தும்,
நாடித்துடிப்பனைய
பின்னொரு பூச்சிப்பொருள்
உன்முன்னே அசைவெண்ணி,
பேசாமலே உன்னிடத்தே.

ஊற்றுக்குழியின் உட்சூடும் குமிழும்
உன் தேக்கமற்ற தெளிசிந்தை;
பார்த்துக்கொண்டிருக்க,
மொட்டு முகிழ்த்துப் பூக்கும்,
புன்னகைக்கும்;
வியர்க்கும் உடல், வெடிக்கும்.
தன்னுட்
புதையப் புதைய,
மனம்,
தேகமற்றுக் குமிழ்க்கும்
தேர்ந்த வண்ண நீர்க்
குழம் போவியன் தன்
ஊற்றுக்குழிச் சித்தம்
- உனது.

கொல்லாமை கொள்தல் மட்டும் நோன்பல்ல;
உண்ணு புலால் உயிர் கொல்ல எண்ணி,
தானொடுங்கிக் காத்துத் தரிப்பது மாகுமாம்,
- சடத் தவயோகம்.

வீட்டுச் சுவர் மூலை,
ஓட்டை எச்சில் வலையுள்
ஒடுங்கும்
என் ஒப்பற்ற குருவின்
முழுச்சீவியம்.

மெய்யறிந்துரைப்போன்,
எந்நிலையும் எக்கணமும்
மிக்க எளியன்; மிக அருகன்.

அவன் இவன்.